Υπηρετώντας το Φως μέσα μας
ΟΤΑΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΕΝ-ΥΠΗΡΕΣΙΑ Για πολλούς από εμάς, ο καθοδηγούμενος από το καθήκον άνθρωπος, συνήθιζε να κρατά ενέργεια έλλειψης και αγώνα καθώς έκανε αυτό που του υπαγόρευε η καρδιά του. Εντούτοις ΩΣ τα ανώτερα πεδία μέσα μας ξανά, ο αγώνας δεν υπάρχει πια. Αυτή ήταν ανθρώπινη πεποίθηση. Για πολλούς, ξεκινήσαμε παλεύοντας για να υπηρετήσουμε, κι όμως μας έλειπαν τα εργαλεία ή τα εφόδια για να το κάνουμε. Ο κάθε αγώνας μας δίδαξε πως μπορούσαμε να υπηρετούμε, ανεξάρτητα από το τι είχαμε σε υλικό επίπεδο. Γίναμε δημιουργικοί, βρήκαμε τρόπους να φτάσουμε τους άλλους με λίγα ή τίποτα τις περισσότερες φορές. Τα “καταφέρναμε χωρίς”, τον περισσότερο καιρό, σε σύγκριση με αυτά που οι άλλοι θεωρούσαν βασικές ανάγκες. Όμως υπήρχε μια αποστολή, μια τόσο δυνατή επιθυμία, που τίποτα δεν μπορούσε να σταθεί στο δρόμο μας. Και λίγο λίγο επικρατήσαμε στο να διαβαίνουμε, ενώ ψάχναμε να βοηθούμε και την ανθρωπότητα στην πορεία. Όσο πιο πολύ βοηθούσαμε τους άλλους, τόσο οι άλλοι μας βοηθούσαν. Είδαμε